Stary młynek - Poznań

Zawsze jak spotykam się ze znajomymi "na mieście" staram się wybierać różne miejsca. Poznań jest na tyle dużym miastem, że oferta kawiarń, pubów i knajp dziwnej maści, pęka w szwach. Niestety, nie wszyscy podzielają moją opinię. Często w takiej sytuacji pada zdanie: "Spotkajmy się tam, gdzie zawsze". Przykra to dla mnie sprawa, ale cóż, nie można mieć wszystkiego. Najczęściej przytakuję i widzimy się przy stoliku w "tam gdzie zawsze". Jednak, kiedy tylko mogę, zarzucam pomysłami o nieznanych, innych miejscach, bo kiedy je odwiedzę jak nie teraz? Przecież nie po ślubie :-) Taki kiepski żarcik...

Czwartkowa "kawa" przypadła nam do wypicia w Starym Młynku, przy Żydowskiej. Z tej okazji zamówiłam duże piwo z sokiem (koneserów bardzo przepraszam, ale innego nie pijam) oraz penne carbonara. Trzeba przyznać, że wystrój kawiarni jest ok. Miejsce ma swój wyraźny klimat: ciepły i taki wiejski, mam na myśli drewniane stoły wewnątrz, charakterystyczne dodatki itp. Dużym plusem jest ogródek i nie jest to wcale takie oczywiste. Nie wszystkie knajpki to tej stronie rynku posiadają ten cenny kawałek zieleni. Chociaż muszę zaznaczyć, że parasole z wielkimi reklamami pewnego browaru zawsze wzbudzają we mnie niesmak. Jednak rozumiem ten stan rzeczy.

Obsługiwała nas jedna Pani, która wyraźnie miała dużo na głowie (i niekoniecznie o włosach tutaj mowa). Mimo ogromu pracy była sympatyczna, chociaż aby zamówić swoje danie i na koniec za nie zapłacić, musiałyśmy pofatygować się do niej same. Jednak zaznaczam, że korona nam z głowy nie spadła i uśmiech Pani kelnerki nam to wynagrodził. Liczy się to, że zamówiona pasta przywędrowała do mnie dość szybko, była gorąca i przepyszna. Przyznaję, że obawiałam się tego zamówienia. Moje ostatnie doświadczenia w zamawianiu makaronów w dwóch poznańskich kawiarniach, były koszmarne. Nie sądziłam, że tak słabo można ugotować to proste danie. A w Starym Młynku wreszcie dostałam co chciałam. Koleżanka też była zadowolona ze swojego zamówienia, jednak nie grzebałam jej w talerzu, więc jej dania nie będę oceniać, wspomnę tylko, że był to też makaron.

Mimo, że Stary Młynek nie należy do moich ulubionych kawiarni w Poznaniu (trochę tu ciasno), to na pewno w przyszłości chętnie zboczę z mojej trasy na penne carbonara. Innym też to polecam.

Jedzenie: 5/5

Obsługa: 4/5

Wystrój: 4/5

Jakość do ceny: 5/5

Stary Młynek

ul. Żydowska 9, Poznań

ps. Sorx, ale talerza fotka ustrzelona aparatem z komórki.

Tajska zupa szpinakowa

Tajskie żarło to jest to! Wyobraźcie sobie, że przez ostatnie 3 tygodnie jecie tylko typową polską kuchnie (schabowy z ziemniakami, kotlet taki kotlet nie taki) a nie bardzo za nią przepadacie. No, lubicie tak od czasu do czasu, jak pojedzie się w odwiedziny do mamy (zaznaczam, że nie mam ma myśli mojej Mamy). Przepraszam, wkradł się niepożądany stereotyp. Ale wracając do zupy... Po tych 3 tygodniach ziemniaków, ryżów i innych wspaniałości przyszedł kulinarny weekend, podczas którego w końcu mogłam wypróbować przepisy z mojej nowej książeczki kucharskiej (prezent na Zajączka Wielkanocnego od Mamy, dzięx).


Książeczka rozmiarami nie jest duża, ale za to posiada w spisie 1001 przepisów: szybkie, różnorodne i przy każdym jest zamieszczona fotka - bezcenne. W sobotę przyszedł czas na tajską zupę szpinakową. Wyszła boska. Tylko pytanie brzmi: czy faktycznie taka była czy po ziemniaczanym ciągu, wszystko inne wydawało się tasty, pardon - smakowite.


Przepis brzmi następująco:


Przygotowanie: 20 min
Gotowanie: 20 min
Dla 4 osób

1 pęd trawy cytrynowej (w Poznaniu do kupienia w m.in. w Kuchnie Świata w Starym

Browarze)

paczka krewetek

2 ząbki czosnku

2 czerwone papryczki chili

sok z 1 limonki

2 łyżki oleju, najlepiej rzepakowego

150 ml mleczka kokosowego z puszki/kartonika (dostępne w Almie, Piotrze i Pawle, Kuchnie Świata oraz sklepach typu zdrowa żywność itp.)

500 ml bulionu drobiowego

 ½ łyżeczka tajskiego sosu rybnego (ja kupiłam w Kuchniach Świata – Stary Browar)

1 łyżeczka cukru

500 g świeżych liści szpinaku

ewentualnie 20 g wiórków kokosowych

Trawę cytrynową pokrój, 10 krewetek obierz ze skorupek, usuń z każdej przewód pokarmowy J Trawę i krewetki zmiksuj z grubo pokrojoną szalotką (dymką), czosnkiem, rozdrobnionymi papryczkami chili (usuń z nich wcześniej nasiona) i sokiem z limonki, tak by powstała niezbyt gęsta masa.

W woku (lub w głębokiem patelni) rozgrzej olej, dodaj przytowaną masę I smaż 5 minut, a następnie wlej mleko kokosowe I bullion, energicznie wymierzaj, by wszystkie składniki dobrze się połączyły. Doprowadź do wrzenia, dodaj sos rybny i cukier. Gotuj na wolnym ogniu, mieszając do kilka minut. Wrzuć resztę oczyszczonnych krewetek z paczki.

W tym czasie umyj liście szpinaku, ułóż jedne na drugich I pokrój w wąskie paski. Dodaj do woka (patelni) i podrzewaj jeszcze 5 minut. Spróbuj i ewentualnie dopraw do smaku sosem rybnym. Zupę podawaj na ciepło, według uznania posypaną wiórkami kokosowymi.

Po dodaniu takiej ilości szpinaku zupa stanie się bardzo gęsta. Jeżeli ktoś takiej nie lubi albo zwyczajnie ma ochotę na mniej gęstą potrawę, proponuję dodać więcej bulionu lub mniej liści szpinaku. A jak nie wiadomo ile to mniej czy więcej, to jak mówi moja Mama - trzeba to ocenić  "tak na oko".

źródło: Kuchnia dietetyczna. 1001 przepisów, Wydawnictwo Olesiejuk 2011.

Muffinki czekoladowe

Dziś rano po 9:00 zadzwonił jeden z członków mojej rodziny i wprosił się na kawę. Super! Autentycznie się ucieszyłam. Rzadko się widujemy, mamy do siebie 2 godziny drogi samochodem, każdy ma swoje sprawy, wiecie jak jest. Niestety, ostatnio nie mam czasu gotować w ciągu tygodnia, dlatego jak tylko przychodzi weekend dostaję szału kulinarnego. Już w poniedziałek myślę o sobocie. I wcale nie dlatego, że tak mi źle w pracy, tylko tak się cieszę na gotowanie. W ten weekend potraw było sporo, ale o tym w innych wpisach, bo teraz będzie o muffinkach.

Zatem dzięki „wproszeniu się“ moich gości na kawę miałam dziś okazję "zaświecić" kulinarnymi umiejętnościami. Wysłałam Kubę do sklepu po czekoladę i dawaj! Muffinki z kawałkami czekolady!

Muszę się przyznać bez bicia, że piekłam je dopiero drugi raz w życiu (pierwszy raz przypadł całkiem niedawno, bo w Święta Wielkanocne), a wyszły SUPER. Skromnością nie ujmuję, ale uwierzcie – wyszły świetnie. Potwierdzą to wszyscy uczestnicy „spotkania kawowego“, a przynajmniej tak myślę, bo na koniec nic nie zostało :-) 

Poniżej podaję linka do strony, z której wzięłam przepis. Nie chcę go kopiować, w końcu tamta Pani Bloggerka się namęczyła, a ja przypadkiem trafiłam na ten przepis. Warto tam zajrzeć, bo artykuł jest  bardzo praktycznym poradnikiem dla „pierwszomuffinkowców“:

http://slodkowytrawnie.blox.pl/strony/muffinki.html 

Ps. W przepisie była mowa o jednej tabliczce czekolady, osobiście polecam 1,5 wtedy mamy do czynienia z masakrą czekoladową, mniam...

Ps. 2: Mam tylko jedno zdjęcie i to z przygotowań, bo później nie było czasu – rzuciliśmy się na babeczki :-)

Kwadrans - Kazimierz Dolny

Mimo, że Kazimierz Dolny jest jednym z najciekawszych miejsc w Polsce, to muszę przyznać, że będąc tam podczas weekendu majowego najbardziej skupiłam się na jedzeniu. W ten sposób trafiłam do restaucji Kwadrans. Jednak zanim się do niej wybrałam zasięgnęłam internetowego języka. Po zapoznaniu się z kartą i ocenani (cenani również, a jakże) postanowiliśmy wypić tam południową kawę, bo akurat taka nas zastała pora. Klasyczne coffee time made in Poland.

Usiedliśmy w środku, bo tego dnia aura nie sprzyjała siedzeniu w ogródku. Wewnątrz miejsce dość zimne: białe ściany i dużo zegarów, w końcu nazwa zobowiązuje. Byliśmy pierwszymi gości ponieważ czekaliśmy przed drzwiami, aż nam otworzą, mimo że była już godzina 12:00. Nie kreciliśmy nosami ponieważ godzina otwarcia zgadzała się z wywieszką na płocie, sami byliśmy sobie winni, że tak szybko (?) postanowiliśmy napić się kawy.

Jeszcze na moment zatrzymam się przy tej godzinie. Dlaczego to takie ważne? Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, jak otworzyłam kartę i na pierwszej stronie ujrzałam propozycję śniadań. Doprecyzuję: w dni powszednie restauracja czynna jest od 11, w weekendy od 12. Moje pytanie brzmi: kto o tej godzinie jada śniadania? Oj, znam takich, owszem, ale są w mniejszości. W południe to już nawet kawy nie wypada zamawiać, ludzie „lunche“ jedzą, ziemniaki pożerają w domach... Najwyraźniej Kwadrans fukcjonuje wg. innego zegara, ma prawo...

Byłam tak zmarznięta, że odechciało mi sie ulubionej latte. Poprosiłam o mocną kawę z ekspresu i wino grzane. Wybór ciast mnie nie zachwycił, więc na nic się nie zdecydowałam. Kuba, mój wierny towarzysz kulinarny, zamówił rosół z kaczki z pulpecikami i grzanego trójniaka (naprawdę było nam zimno).  Czekaliśmy. I tak podczas tego oczekiwania zorientowaliśmy się, że w środku restauracji też nie jest najcieplej. Wypiłam kawę prawie „na raz“. Najlepszym wyborem okazał się rosół i jak to mówią – leciał malizną J Może dlatego, że tak dobrze smakował, bo porcja nie była wcale taka mała, powiedzmy – standardowa. Jednak z Kwadransu nie zapamiętam rosołu, a obśrupany (wyszczerbiony) kubek do trójniaka. Jak kelnerka stawiała go na stół (starała się to zrobić z gracją) chciała go obrócić w taki sposób, żeby Kuba tego nie zauważył. I tak też się stało, jednak ja, siedząć na przeciwko, miałam przed oczami brązowy, obśrupany ceramiczny kubek. Ktoś by powiedział: co za różnica? A taka, że nie po to idę do jednej z najlepiej ocenianych restauracji w mieście, żeby z takiego kubka pić. Sorry, ja za to płacę. Wiem, że nie zamówiłam kaczki ani innych bardziej dochodowych potraw, ale klient nasz pan i o tym trzeba pamiętać, zwłaszcza w dobie internetu. Ciekawe czy tym wszystkim znanym postaciom pojawiającym się w Kazimierzu, też by taki kubek zaserwowali. Ach, szczegóły często decyzują o ogóle.

Kończąc, tylko wspomnę, że była to nasza jedna z szybszych kaw. W restauracji nie zrobiło się cieplej, więc szybko się ulotniliśmy. Szkoda, bo nie zostaliśmy na obiedzie, który sądząc po smaku rosołu, zatarłby złe wrażenie po kawie.

Jedzenie: 5/5

Obsługa: 5/5

Wystrój: 3/5

Jakość do ceny: 4/5

  

Dom Restauracyjny B. i C. Sarzyńskich - Kazimierz Dolny

Zanim trafiliśmy do tej restauracji przeszliśmy z mapą w ręce całe centrum Kazimierza. Nie, nie dlatego że nie mogliśmy trafić, po prostu nie chcieliśmy tam jeść. Przed wyjściem „na jedzenie” sprawdziłam lokalne jadłodajnie. Dom restauracyjny Sarzyńskich mnie nie zauroczył. Jednak w niedzielę 1 maja, Kazimierz tętnił życiem tak bardzo, że nie mieliśmy wyjścia i jedynie „Sarzyński” przywitał nas z otwartymi ramionami. Zdaję sobie sprawę z tego, że to w dużej mierze moja wina, bo miejsca w innych restauracjach były, owszem, jednak nie miały „tego czegoś”.

Mimo braku silnego słońca usiedliśmy na tarasie. Nie żałuję, było miło i nawet nie zmarzłam. Zamówiliśmy danie dnia bez deseru (pierś z indyka w sosie z ryżem), ale za to z przystawką (szparagi w sosie serowym), danie główne (filet z indyka faszerowany serem żółtym) z opiekanymi łódeczkami z ziemniaków. Plus dwa piwa.

Obsługa bez zarzutu, to trzeba przyznać. Zatem skupię się na potrawach. Szparagi były dobrze przyprawione i polane roztopionym serem (przykro mi, nie pamiętam jakim). Jednak sorry, chyba taka restauracja wie, że białe szparagi bywają bardzo łykowate. Był problem z ich zjedzeniem. Dobrze, że chociaż dwie sztuki były zielone. Dalej było jeszcze ciekawiej. Moja potrawa bardziej smakowała mojemu chłopakowi i odwrotnie. Już tłumaczę dlaczego:

- wg. mnie filet w panierce nadziewany serem nie jest niczym wyjątkowym (mimo to był smaczny),

- opiekane łódeczki były stare,

- chleb podany przez kelnera przed podaniem zamówionych posiłków był stary, a to duże faux pas biorąc pod uwagę, że właściciel tuż obok restauracji ma piekarnię, i nie jest wytłumaczeniem fakt, że była to niedziela,

- zielenina na talerzu (kiełki, roszponka, rzodkiewka) również nie grzeszyły świeżością.

Żałuję, że nie zamówiłam dania dnia tak jak Kuba. Mięso z sosem pyszne, a ryż (co to za gatunek?) był świetnie ugotowany i przyprawiony. Jednak zielenina ozdobna również obumarła.

Zapłaciliśmy ok. 80,00 zł z piwami.

Warto dodać, że dania nie były wyszukane. Była to raczej kuchnia polska dla Polaków lubiących schabowe. Nie podaję linka do strony www, bo menu nie jest tam udostępnione. Czas wystawić notę. Postaram się być obiektywna mimo, że nie przepadam za takimi smakami:

Jedzenie: 3/5

Wystrój: 5/5

Obsługa: 5/5

Jakość do ceny: 3/5

Dom Restauracyjny B. i C. Sarzyńskich

ul. Nadrzeczna 6

Kazimierz Dolny

 

Pod Psem - Kazimierz Dolny

Będąc w Kazimierzu Dolnym trudno nie wpaść na "Psa". Kebab "Pod Psem" (zamieszczam oryginalną nazwę nie bacząc na fakt, iż kebab pisze się prawidłowo KEBAP) mieści się w sercu tego pięknego miasta, czyli przy rynku. "Pod Psem" dzieli się na 2 części: słodką (lody, gofry) oraz ostrą, z kebabem właśnie. Miałam przyjemność skosztować potraw z obu "okienek", dlatego poniższa ocena jest sumą obydwu smaków. Warto zaznaczyć, że byłam tam w dwa różne dni, dzięki czemu miałam okazję sprawdzić bar dwukrotnie, a to bardzo cenna rzecz :-)

Kebab w picie – cena 11,00 zł

Gofr: bita śmietana, frużelina wiśniowa (owoce w żelu), polewa czekoladowa – 6,00 zł

Jedzenie: 5/5

Wystrój: 5/5

Obsługa: 5/5

Jakość do ceny: 5/5

Kebab Pod Psem
ul. Rynek k. kościoła farnego
Kazimierz Dolny